عکس‌العمل دولت‌ها و جوامع آسیایی در برابر این پدیده نشان‌دهنده سردرگمی بعضی کشورها در مواجهه با آن است. این عکس‌العمل و اقدام‌ها را می‌توان به شش گروه تقسیم کرد:

گروه اول:

کشورهایی که نه تنها استفاده از ماهواره را مجاز دانستند، بلکه تسهیلاتی را نیز برای دریافت برنامه‌ها به وسیله مردم فراهم نمودند. در راس این گروه می‌توان به رژیم صهیونیستی اشاره نمود. از همان آغاز گشایش شبکه STAR، این رژیم غاصب نه تنها هیچ مانعی در دریافت این برنامه‌ها ایجاد نکرد، بلکه تسهیلاتی را نیز در این مورد فراهم آورد، به طوری که در دومین سال راه‌اندازی این شبکه ۱۴۵ هزار آن ماهواره در منازل نصب شده و در سال ۱۹۹۳ این تعداد به ۴۱۰ هزار رسید.

اما با وجود این موارد، تمامی عکس‌العمل‌ها در آن کشور در برابر برنامه‌های ماهواره‌ای تلویزیونی مثبت نبوده است. چنانکه وزیر خارجه اسرائیل اعلام کرده بود: «برنامه‌هایی که به زبان‌های خارجی به ما می‌رسد، به اندازه حمله به مرزهایمان خطرناک است.»

گروه دوم:

کشورهایی که مانعی ایجاد نکردند، اما برای نصب آنتن‌های ماهواره‌ای مالیات و عوارض تعیین نموده و به اقدام‌های رقابتی نیز دست زدند. پاکستان از جمله این کشورها است.

گروه سوم:

کشورهایی که ماهواره را مجاز دانستند، اما به جستجو و اعمال طرح‌های رقابتی نیز دست زدند. کشور هند را می‌توان در این گروه قرار داد. اندونزی نیز از دیگر کشورهایی است که می‌توان در این گروه جای داد.

گروه چهارم:

کشورهایی که ممنوعیت قانونی ایجاد کرده اما به راه حل‌های رقابتی نیز دست زدند. دولت عربستان سعودی از نمونه‌هایی است که در مقابل برنامه‌های تلویزیونی ماهواره‌ای ابتدا با شیفتگی نسبت به آن مواجه شد و سپس به سردرگمی و سرانجام به ترکیبی از مقابله و رقابت پرداخت.

گروه پنجم:

کشورهایی که با پشتوانه امکانات غنی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری خود، ممنوعیت‌های قانونی ایجاد کرده‌اند. ژاپن بهترین نمونه از گروه پنجم است. این کشور از صادرکنندگان بزرگ برنامه‌های تلویزیونی به کشورهای دیگر است و دارای یکی از قوی‌ترین شبکه‌های رادیو و تلویزیون (NHK) می‌باشد. شبکه NHK یک موسسه دولتی و غیر انتفاعی است و به دلیل دریافت حق اشتراک از مشترکین شبکه و اجتناب از پخش آگهی‌های بازرگانی دارای استقلال ویژه‌ای است.

علاوه بر این شبکه، در شهر توکیو پنج شبکه متعلق به بخش خصوصی است و برنامه‌های تلویزیونی آن‌ها نیز سراسری دارد. این تلویزیون‌های خصوصی باید از دولت مجوز بگیرند و هر پنج سال آماری را از محتوای برنامه‌ها ارائه دهند. این آمارها برای اطمینان از رعایت ضوابط و چگونگی برنامه‌ها و پخش‌نشدن برنامه‌های تفریحی بی‌هدف از سوی فرستنده‌های خصوصی است. نظرخواهی از بینندگان این فرستنده‌ها نیز یکی از معیارهای مهم برای تصمیم‌گیری دولت در زمینه تجدید مجوز این فرستنده‌هاست.

نتیجه این سیاست‌ها آن است که ژاپنی‌ها بر سر سفره‌های داخلی آن‌چه را که می‌خواهند و برایشان مفید است، به صورتی بسیار متنوع در اختیار دارند. به علاوه، همیشه گروهی از برجسته‌ترین استادان دانشگاه و محققان علوم ارتباطات و صاحب‌نظران، به سفارش تولید و توزیع‌کنندگان پیام، در حال تحقیق سه حوزه تامین کننده تصمیم گیری‌ها در زمینه برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی است.

گروه ششم:

کشورهایی که هنوز تصمیم رسمی و قانونی آنان در مورد آنتن‌های ماهواره‌ای مشخص نشده و ضمنا، اقدام‌های اساسی برای رقابت نیز به عمل نیاورده‌اند. تصور می‌شود بسیاری از کشورهای تازه استقلال یافته آسیای میانه را بتوان در این گروه قرار داد.