راه‌اندازی یک شبکه ماهواره‌ای برای پخش فیلم و سریال هزینه بالایی دارد. هزینه خرید امتیاز، خرید تجهیزات، اداره یک مجموعه نیروی انسانی و… حال چرا دنیای غرب برای ما فارسی‌زبانان این قدر هزینه می‌کند؟ آیا ما را دوست دارد و برای ما دل سوزانده؟ مگر چند کشور فارسی زبان در دنیا داریم؟ سود اقتصادی این شبکه‌ها برای غرب چقدر است؟ آیا ما را دوست دارد و برای ما دل می‌سوزاند، چرا ما را تحریم کرده؟ چرا با پیشرفت ما مشکل دارد؟
اصلا میتوان پذیرفت که غرب با اسلام و مسلمانی سر سازش دارد؟ فکر می‌کنم نگاهی به گذشته‌های نه چندان دور بتواند کسانی که خود را به خواب نزده‌اند بیدار کند. مگر همین چند سال پیش نبود که فاجعه‌ای انسانی را در دل اروپای شرقی؛ یعنی بوسنی و هرزگوین به راه انداختند؛ فاجعه‌ای که انسان از یادآوری آن دل‌آزرده می‌شود.
این‌ها اگر برای مسلمان‌ها دل می‌سوزاندند، در بوسنی و هرزگوین بر سر جنسیت جنینی که در دل زن مسلمان بود، شرط نمی‌بستند و زنده زنده شکم زن را نمی‌دریدند و با جنین انسان فوتبال بازی نمی‌کردند. اگر مسلمانان را دوست داشتند، مادر و دختر را در مقابل هم نمی‌کشتند.
این‌ها اگر به مسلمانان علاقه داشتند، هشت‌هزار نفر را در صربرنیتسا در عرض چند روز نمی‌کشتند و یک نسل‌کشی به راه نمیانداختند. این‌ها اگر علاقه‌ای به مسلمانان داشتند، اجازه نمی‌دادند به پشتیبانی آنها در میانمار این فجایع به بار بیاید و سربچه و بزرگ را از تن جدا کنند و انسان‌ها را زنده زنده در آتش بسوزانند.
ما سه کشور داریم که زبانشان فارسی است. افغانستان با حدود سی میلیون نفر، تاجیکستان با حدود هفت میلیون نفر و ایران با حدود ۸۰ میلیون نفر جمعیت که جمعا حدود صد و هفده میلیون نفر جمعیت می‌شود. چرا برای این اندازه از جمعیت، این همه برنامه و شبکه در حال راه‌اندازی است؟
در سال ۷۳ تنها سه شبکه تلویزیونی فارسی‌زبان شامل شبکه تلویزیونی منافقین و دو شبکه لس‌آنجلسی مشغول فعالیت علیه امنیت و فرهنگ مردم کشورمان بودند. در سال ۹۱ این تعداد به ۱۲۵ شبکه فارسی‌زبان رسید که از این تعداد ۱۳ شبکه فقط مخصوص پخش سریال و فیلم‌های سینمایی میباشد.
این‌ها اگر برای ایران و مردم آن دل می‌سوزانند، در زمان جنگ خانه‌هایشان را روی سرشان هوار نمی‌کردند. اگر مردم ایران برایشان عزیز بودند، حدود سیصد هزار نفر از جوانان و مردان و زنان این مرز و بوم را به خاک و خون نمی‌کشیدند.
باور کنید اگر همین حالا هم احتمال می‌دادند که می‌توانند به ایران حمله نظامی کنند، لحظهای در این تصمیم تردید نمی‌کردند. از آنجایی که یقین دارند نمی‌توانند در جنگ نظامی پیروز شوند، این گزینه را انتخاب نمی‌کنند.
امپراتوری دروغ